Ο μύθος του κατακλυσμού ή μύθος της πλημμύρας είναι συχνός ανά τον κόσμο μύθος
κατά τον οποίο μία ή περισσότερες θεότητες τιμωρούν έναν πολιτισμό στέλνοντας πλημμύρα για να τον καταστρέψει. Ο μύθος συναντάται σε πολλούς πολιτισμούς, αν
και σήμερα είναι περισσότερο γνωστός χάρη στη βιβλική ιστορία της κιβωτού του Νώε,
την Ινδουϊστική ιστορία του Μανού, τον Ελληνικό μύθο του κατακλυσμού του Δευκαλί-
ωνα και την ιστορία του Ουτναπιστίμ στο έπος του Γκιλγκαμές.
Την πιο εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα σχετική μελέτη διεξήγαγαν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Εξετερ στη Βρετανία. Οπως υποστηρίζουν, πριν από περίπου οκτώ χιλιάδες έτη υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων πλημμύρα η οποία δεν αποκλείουν να
είναι ο βιβλικός κατακλυσμός. Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, αυτός ο κατακλυσ-
μός είναι η αιτία για την ανάπτυξη της γεωργίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι ερευνητές ανέλυσαν αρχαιολογικά ευρήματα και με τη βοήθεια της ραδιοχρονολόγη-
σης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φοβερή αυτή πλημμύρα υποχρέωσε τους κατοίκους των βορειοανατολικών περιοχών της Ευρώπης – οι οποίοι κατείχαν ήδη γνώσεις της γεωργίας – να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να διασκορπιστούν σε όλη την Ευρώπη, μεταφέροντας έτσι παντού τις γεωργικές πρακτικές.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο κατακλυσμός συνέβη όταν κατέρρευσε ένας μεγάλος παγετώνας της Βόρειας Αμερικής πριν από περίπου 8.300 χρόνια. Η κατάρρευση αυτή
είχε ως αποτέλεσμα να ανεβεί κατά 1,4 μέτρα η στάθμη της επιφάνειας των υδάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, πλημμυρίζοντας εκτός των άλλων και τις περιοχές που περιβάλλουν
τη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να σημειωθεί ότι διάφορες έρευνες έχουν υποδείξει την ύπαρξη μιας μεγάλης πλημμύρας στη Μαύρη Θάλασσα και αρκετοί ειδικοί θεωρούν ότι κατά πάσα πιθανότητα η συγκεκριμένη πλημμύρα είναι εκείνη που αναφέρεται στη Βίβλο.
Οι ερευνητές του Εξετερ ανασυνέθεσαν την εικόνα των ακτών της Μαύρης Θάλασσας
και της Μεσογείου πριν και μετά τον κατακλυσμό και υπολόγισαν ότι πλημμύρισαν εκ-
τάσεις συνολικά 73.000 τετραγωνικών χλμ., με αποτέλεσμα οι πληθυσμοί που ζούσαν
σε αυτές να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρχε έντονη γεωργική δραστηριότητα σε αυτές τις περιο-
χές πριν από τον κατακλυσμό και αμέσως μετά από αυτόν παρατηρήθηκε έκρηξη της γεωργικής δραστηριότητας σε όλη την Ευρώπη και σε περιοχές που ως εκείνη τη στιγμή
δεν υπήρχε παρά ελάχιστη ή και καθόλου.
Το 1997, οι Ουίλιαμ Ράιαν και Ουόλτερ Πίτμαν από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια ανακοί-νωσαν μια θεωρία κατά την οποία μια μαζική πλημμύρα συνέβη μέσω του Βοσπόρου κα-
τά την αρχαιότητα. Ισχυρίζονται πως ο Εύξεινος Πόντος και η Κασπία Θάλασσα ήταν μεγάλες λίμνες γλυκού νερού, αλλά γύρω στο 5600 π.Χ., η Μεσόγειος χύθηκε πάνω από
μια βραχώδη ράχη υφάλου, δημιουργώντας την σημερινή επικοινωνία μεταξύ του Ευξεί-
νου Πόντου και της Μεσογείου. Την πρόταση της θεωρίας αυτής ακολούθησαν εργασίες που είτε την υποστηρίζουν, ή την αμφισβητούν. Παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό θέμα συζήτησης μεταξύ των αρχαιολόγων. Οι Ράιαν και Πίτμαν στην πραγματικότητα συσ-χετίζουν αυτή την καταστροφή με αρχαίους μύθους κατακλυσμών.
Διοχετευμένο λοιπόν μέσω των Στενών του Βοσπόρου, το νερό χτύπησε τη Μαύρη Θά-
λασσα με ορμή 200 φορές παραπάνω από τη μανία των Καταρρακτών του Νιαγάρα!
Η στάθμη της πάλαι ποτέ λίμνης ανέβαινε κατά 15 εκατοστά την ημέρα, με τα παράκτια εδάφη να χάνονται για πάντα κάτω από το νερό.
Καταγραμμένη στη μνήμη των κατατρομαγμένων επιζώντων, η ιστορία της πλημμύρας πρέπει να πέρασε στις επόμενες γενιές, με τον χρόνο να προσθέτει και να αφαιρεί χαρακ-τηριστικά, καταλήγοντας τελικά στον μύθο του Νώε και τις άλλες παραδόσεις της Μέσης Ανατολής. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η ερευνητική υπόθεση.
Ο θαλάσσιος βιολόγος Bob Ballard χτενίζει τον πυθμένα της Μαύρης Θάλασσας αναζη-τώντας απομεινάρια αρχαίων οικισμών, γεγονός που θα επιβεβαιώσει την υπόθεση ότι
μια κατακλυσμιαία πλημμύρα χτύπησε την περιοχή 7.000 περίπου πριν, η οποία έμελλε
να αλλάξει το τοπίο καθοριστικά και να οδηγήσει προοδευτικά στην ανάπτυξη του μύθου του Νώε.
Αν η υπόθεση έχει έρεισμα στην πραγματικότητα, τότε ίχνη ανθρώπινης δράσης πρέπει
να κείτονται στον βυθό του Εύξεινου Πόντου. Κι αυτό ακριβώς έδειξε αποστολή του 1998, παρουσιάζοντας μια σειρά από ενδείξεις που προδίδουν ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η εξερευνητική αποστολή του ίδιου του Ballard το 1999 αποκάλυψε μια υποθαλάσσια
-πια- κοιλάδα ποταμού αλλά και μια αρχαία ακτογραμμή, στην οποία βρέθηκαν ταυ-τοχρόνως απολιθωμένα κελύφη από μαλάκια τόσο της θάλασσας όσο και του γλυκού
νερού, την ίδια ώρα που η χρονολόγηση με άνθρακα φαίνεται να υποστηρίζει τη θεωρία
της λίμνης που κατακλύστηκε από θαλασσινό νερό 7.000 χρόνια πριν. Ταυτοχρόνως, εντοπίστηκε και φυσική παρουσία ανθρώπου, μέσω οικοδομημάτων της Εποχής του
Λίθου και πρώιμων εργαλείων.
Τα γεγονότα που περιγράφει ο Μπάλαρντ, τα τοποθετεί στα 7.600 χρόνια πριν από
την εποχή μας. Τα είχε περιγράψει (πολύ πριν από το 1970) και ο Έλληνας καθηγητής Ιωάννης Μελέντης, τοποθετώντας τα στα 12.000 χρόνια πριν από την εποχή μας :
«Την εποχή των παγετώνων, η επιφάνεια της Μεσογείου βρισκόταν γύρω στα διακόσια μέτρα χαμηλότερα από εκεί που βρίσκεται σήμερα. Ο Εύξεινος Πόντος δεν ήταν παρά
μια λεκάνη, στην οποία έχυναν τα νερά τους ο Δούναβης, ο Δνείπερος και ο Ντον.
Ανάμεσα στον Εύξεινο και το Αιγαίο, στη θέση του Βοσπόρου, μια ακόμα λίμνη υπήρχε. Όταν έλιωσαν οι πάγοι, η στάθμη της Μεσογείου άρχισε ν’ ανεβαίνει, η θάλασσα απλω-νόταν «κατακτώντας» την ξηρά. Πρώτα «κυρίευσε» τον Βόσπορο κι έπειτα έφτασε ως
τον Εύξεινο, του οποίου η επιφάνεια βρισκόταν «χαμηλότερα».
Το τι έγινε τότε, το περιγράφει ο Ρόμπερτ Μπάλαρντ: «Επί δύο χρόνια και κάθε μέρα,
δέκα κυβικά χιλιόμετρα θαλασσινού νερού χύνονταν με ορμή 10.000 καταρρακτών του Νιαγάρα και πλημμύριζαν τα πάντα». Όσοι έμεναν στις παραλίες της πρώην λίμνης που ξεχείλιζε με ραγδαίους ρυθμούς, αφανίστηκαν, ενώ το κακό σταμάτησε, όταν πια η επιφάνεια του Εύξεινου Πόντου έφτασε στο ύψος της επιφάνειας της Μεσογείου.
Τα νερά όμως ποτέ δεν έφτασαν στο ύψος της κορφής του Αραράτ, όπου υποτίθεται ότι άραξε η κιβωτός του Νώε. Και 12.000 ή έστω 7.600 χρόνια πριν από την εποχή μας, οι άνθρωποι βρίσκονταν στο στάδιο της Νεολιθικής εποχής, ενώ ο γενάρχης των Εβραίων Αβραάμ υποτίθεται ότι έζησε γύρω στα 2.000 με 1.800 π.Χ. Και καμιά μαρτυρία δεν
μπορεί να συνδέσει τον Νώε με την πλημμύρα της Μαύρης Θάλασσας.
Είναι γεγονός ότι σε κάθε σχεδόν πολιτισμό που εμφανίστηκε ποτέ στη Γη υπάρχει ένας θρύλος για έναν κατακλυσμό που συνέβη στα παλιά εκείνα χρόνια και ξεκλήρισε την οικουμένη.
Οι ακαδημαϊκοί έχουν μάλιστα εντοπίσει στους αναρίθμητους μύθους ομοιότητες που
δεν μπορούν να αγνοηθούν: μελετώντας περισσότερες από 200 αντίστοιχες ιστορίες κατακλυσμού, ο ερευνητής James Perloff παρατήρησε ότι η ιδέα της πλανητικής πλημ-
μύρας παρατηρείται στο 95% των λαϊκών παραδόσεων, οι άνθρωποι σώζονται με τη βοήθεια καραβιού στο 70% εξ αυτών, ενώ στο 57% οι επιζώντες βρίσκουν καταφύγιο
πάνω σε βουνό.
*Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα factchecker.gr
κατά τον οποίο μία ή περισσότερες θεότητες τιμωρούν έναν πολιτισμό στέλνοντας πλημμύρα για να τον καταστρέψει. Ο μύθος συναντάται σε πολλούς πολιτισμούς, αν
και σήμερα είναι περισσότερο γνωστός χάρη στη βιβλική ιστορία της κιβωτού του Νώε,
την Ινδουϊστική ιστορία του Μανού, τον Ελληνικό μύθο του κατακλυσμού του Δευκαλί-
ωνα και την ιστορία του Ουτναπιστίμ στο έπος του Γκιλγκαμές.
Την πιο εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα σχετική μελέτη διεξήγαγαν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Εξετερ στη Βρετανία. Οπως υποστηρίζουν, πριν από περίπου οκτώ χιλιάδες έτη υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων πλημμύρα η οποία δεν αποκλείουν να
είναι ο βιβλικός κατακλυσμός. Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, αυτός ο κατακλυσ-
μός είναι η αιτία για την ανάπτυξη της γεωργίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι ερευνητές ανέλυσαν αρχαιολογικά ευρήματα και με τη βοήθεια της ραδιοχρονολόγη-
σης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φοβερή αυτή πλημμύρα υποχρέωσε τους κατοίκους των βορειοανατολικών περιοχών της Ευρώπης – οι οποίοι κατείχαν ήδη γνώσεις της γεωργίας – να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να διασκορπιστούν σε όλη την Ευρώπη, μεταφέροντας έτσι παντού τις γεωργικές πρακτικές.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο κατακλυσμός συνέβη όταν κατέρρευσε ένας μεγάλος παγετώνας της Βόρειας Αμερικής πριν από περίπου 8.300 χρόνια. Η κατάρρευση αυτή
είχε ως αποτέλεσμα να ανεβεί κατά 1,4 μέτρα η στάθμη της επιφάνειας των υδάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, πλημμυρίζοντας εκτός των άλλων και τις περιοχές που περιβάλλουν
τη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να σημειωθεί ότι διάφορες έρευνες έχουν υποδείξει την ύπαρξη μιας μεγάλης πλημμύρας στη Μαύρη Θάλασσα και αρκετοί ειδικοί θεωρούν ότι κατά πάσα πιθανότητα η συγκεκριμένη πλημμύρα είναι εκείνη που αναφέρεται στη Βίβλο.
Οι ερευνητές του Εξετερ ανασυνέθεσαν την εικόνα των ακτών της Μαύρης Θάλασσας
και της Μεσογείου πριν και μετά τον κατακλυσμό και υπολόγισαν ότι πλημμύρισαν εκ-
τάσεις συνολικά 73.000 τετραγωνικών χλμ., με αποτέλεσμα οι πληθυσμοί που ζούσαν
σε αυτές να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρχε έντονη γεωργική δραστηριότητα σε αυτές τις περιο-
χές πριν από τον κατακλυσμό και αμέσως μετά από αυτόν παρατηρήθηκε έκρηξη της γεωργικής δραστηριότητας σε όλη την Ευρώπη και σε περιοχές που ως εκείνη τη στιγμή
δεν υπήρχε παρά ελάχιστη ή και καθόλου.
Το 1997, οι Ουίλιαμ Ράιαν και Ουόλτερ Πίτμαν από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια ανακοί-νωσαν μια θεωρία κατά την οποία μια μαζική πλημμύρα συνέβη μέσω του Βοσπόρου κα-
τά την αρχαιότητα. Ισχυρίζονται πως ο Εύξεινος Πόντος και η Κασπία Θάλασσα ήταν μεγάλες λίμνες γλυκού νερού, αλλά γύρω στο 5600 π.Χ., η Μεσόγειος χύθηκε πάνω από
μια βραχώδη ράχη υφάλου, δημιουργώντας την σημερινή επικοινωνία μεταξύ του Ευξεί-
νου Πόντου και της Μεσογείου. Την πρόταση της θεωρίας αυτής ακολούθησαν εργασίες που είτε την υποστηρίζουν, ή την αμφισβητούν. Παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό θέμα συζήτησης μεταξύ των αρχαιολόγων. Οι Ράιαν και Πίτμαν στην πραγματικότητα συσ-χετίζουν αυτή την καταστροφή με αρχαίους μύθους κατακλυσμών.
Διοχετευμένο λοιπόν μέσω των Στενών του Βοσπόρου, το νερό χτύπησε τη Μαύρη Θά-
λασσα με ορμή 200 φορές παραπάνω από τη μανία των Καταρρακτών του Νιαγάρα!
Η στάθμη της πάλαι ποτέ λίμνης ανέβαινε κατά 15 εκατοστά την ημέρα, με τα παράκτια εδάφη να χάνονται για πάντα κάτω από το νερό.
Καταγραμμένη στη μνήμη των κατατρομαγμένων επιζώντων, η ιστορία της πλημμύρας πρέπει να πέρασε στις επόμενες γενιές, με τον χρόνο να προσθέτει και να αφαιρεί χαρακ-τηριστικά, καταλήγοντας τελικά στον μύθο του Νώε και τις άλλες παραδόσεις της Μέσης Ανατολής. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η ερευνητική υπόθεση.
Ο θαλάσσιος βιολόγος Bob Ballard χτενίζει τον πυθμένα της Μαύρης Θάλασσας αναζη-τώντας απομεινάρια αρχαίων οικισμών, γεγονός που θα επιβεβαιώσει την υπόθεση ότι
μια κατακλυσμιαία πλημμύρα χτύπησε την περιοχή 7.000 περίπου πριν, η οποία έμελλε
να αλλάξει το τοπίο καθοριστικά και να οδηγήσει προοδευτικά στην ανάπτυξη του μύθου του Νώε.
Αν η υπόθεση έχει έρεισμα στην πραγματικότητα, τότε ίχνη ανθρώπινης δράσης πρέπει
να κείτονται στον βυθό του Εύξεινου Πόντου. Κι αυτό ακριβώς έδειξε αποστολή του 1998, παρουσιάζοντας μια σειρά από ενδείξεις που προδίδουν ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η εξερευνητική αποστολή του ίδιου του Ballard το 1999 αποκάλυψε μια υποθαλάσσια
-πια- κοιλάδα ποταμού αλλά και μια αρχαία ακτογραμμή, στην οποία βρέθηκαν ταυ-τοχρόνως απολιθωμένα κελύφη από μαλάκια τόσο της θάλασσας όσο και του γλυκού
νερού, την ίδια ώρα που η χρονολόγηση με άνθρακα φαίνεται να υποστηρίζει τη θεωρία
της λίμνης που κατακλύστηκε από θαλασσινό νερό 7.000 χρόνια πριν. Ταυτοχρόνως, εντοπίστηκε και φυσική παρουσία ανθρώπου, μέσω οικοδομημάτων της Εποχής του
Λίθου και πρώιμων εργαλείων.
Τα γεγονότα που περιγράφει ο Μπάλαρντ, τα τοποθετεί στα 7.600 χρόνια πριν από
την εποχή μας. Τα είχε περιγράψει (πολύ πριν από το 1970) και ο Έλληνας καθηγητής Ιωάννης Μελέντης, τοποθετώντας τα στα 12.000 χρόνια πριν από την εποχή μας :
«Την εποχή των παγετώνων, η επιφάνεια της Μεσογείου βρισκόταν γύρω στα διακόσια μέτρα χαμηλότερα από εκεί που βρίσκεται σήμερα. Ο Εύξεινος Πόντος δεν ήταν παρά
μια λεκάνη, στην οποία έχυναν τα νερά τους ο Δούναβης, ο Δνείπερος και ο Ντον.
Ανάμεσα στον Εύξεινο και το Αιγαίο, στη θέση του Βοσπόρου, μια ακόμα λίμνη υπήρχε. Όταν έλιωσαν οι πάγοι, η στάθμη της Μεσογείου άρχισε ν’ ανεβαίνει, η θάλασσα απλω-νόταν «κατακτώντας» την ξηρά. Πρώτα «κυρίευσε» τον Βόσπορο κι έπειτα έφτασε ως
τον Εύξεινο, του οποίου η επιφάνεια βρισκόταν «χαμηλότερα».
Το τι έγινε τότε, το περιγράφει ο Ρόμπερτ Μπάλαρντ: «Επί δύο χρόνια και κάθε μέρα,
δέκα κυβικά χιλιόμετρα θαλασσινού νερού χύνονταν με ορμή 10.000 καταρρακτών του Νιαγάρα και πλημμύριζαν τα πάντα». Όσοι έμεναν στις παραλίες της πρώην λίμνης που ξεχείλιζε με ραγδαίους ρυθμούς, αφανίστηκαν, ενώ το κακό σταμάτησε, όταν πια η επιφάνεια του Εύξεινου Πόντου έφτασε στο ύψος της επιφάνειας της Μεσογείου.
Τα νερά όμως ποτέ δεν έφτασαν στο ύψος της κορφής του Αραράτ, όπου υποτίθεται ότι άραξε η κιβωτός του Νώε. Και 12.000 ή έστω 7.600 χρόνια πριν από την εποχή μας, οι άνθρωποι βρίσκονταν στο στάδιο της Νεολιθικής εποχής, ενώ ο γενάρχης των Εβραίων Αβραάμ υποτίθεται ότι έζησε γύρω στα 2.000 με 1.800 π.Χ. Και καμιά μαρτυρία δεν
μπορεί να συνδέσει τον Νώε με την πλημμύρα της Μαύρης Θάλασσας.
Είναι γεγονός ότι σε κάθε σχεδόν πολιτισμό που εμφανίστηκε ποτέ στη Γη υπάρχει ένας θρύλος για έναν κατακλυσμό που συνέβη στα παλιά εκείνα χρόνια και ξεκλήρισε την οικουμένη.
Οι ακαδημαϊκοί έχουν μάλιστα εντοπίσει στους αναρίθμητους μύθους ομοιότητες που
δεν μπορούν να αγνοηθούν: μελετώντας περισσότερες από 200 αντίστοιχες ιστορίες κατακλυσμού, ο ερευνητής James Perloff παρατήρησε ότι η ιδέα της πλανητικής πλημ-
μύρας παρατηρείται στο 95% των λαϊκών παραδόσεων, οι άνθρωποι σώζονται με τη βοήθεια καραβιού στο 70% εξ αυτών, ενώ στο 57% οι επιζώντες βρίσκουν καταφύγιο
πάνω σε βουνό.
*Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα factchecker.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου