Ναι παιδιά μου… Να μην ξεχάσετε ποτέ...

Αυτή τη ζωή απαίτησαν να ζήσετε οι «δυνατοί» αυτής της Γης…
Πρόσταξαν να περάσετε φουρτουνιασμένες θάλασσες…
Να βιώσετε τα καραβάνια της ντροπής στις ράγες των τρένων …
Να αντιμετωπίσετε την πείνα, την αρρώστια και το θάνατο...
Να μάθετε την απανθρωπιά και τον ρατσισμό των βολεμένων…
Σας έφεραν σε άγνωστα λημέρια… με μια βαλίτσα όνειρα…
Εσείς γλυτώσατε παιδιά μου… Πολλά αδέλφια σας χάθηκαν στα κύματα…
Μην τα ξεχάσετε ποτέ… Τίποτα να μην ξεχάσετε...
Ο δρόμος που διαβαίνετε είναι ανηφορικός και δύσκολος....
Όμως εσείς παιδιά μου, συνεχίστε όσο μπορείτε να χαμογελάτε όταν κοιτάζετε
τους πραγματικούς δολοφόνους... Να τους ντροπιάζετε με το χαμόγελό σας...
Συνεχίστε να αντικρίζετε τα άστρα και να ονειρεύεστε...
Και να μην ξεχάσετε ποτέ… Πάντα να θυμάστε και να αγωνίζεστε...

Κοσμάς Λεοντιάδης