20 Μάρτη 1916... Δημοσίευση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν...

Μερικές πρώτες (βασικές) γνώσεις… για τη Θεωρία της Σχετικότητας, το χωροχρόνο, τη βαρύτητα και τα βαρυτικά κύματα… 

Το 1905 ο Albert Einstein, παρουσίασε την Ειδική θεωρία της Σχετικότητας, σύμφωνα
με την οποία ο χώρος και ο χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια κοινή δομή…
το χωροχρονικό συνεχές. Τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος μπορούν να στρεβλωθούν,
να επεκταθούν και να συμπιεστούν. Επίσης μέσα από την Ειδική Σχετικότητα έδειξε
την ισοδυναμία ύλης και ενέργειας μέσα από τον πασίγνωστο τύπο E = mc2, όπου
E είναι η ενέργεια, m η μάζα και c η ταχύτητα του φωτός. Στην ουσία, ο Einstein έδειξε
πως η μάζα είναι μία μορφή ενέργειας.

Το 1915 ο Albert Einstein παρουσίασε σε μια σειρά διαλέξεων ενώπιον της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, η οποία στην ουσία αντι-καθιστούσε τη θεωρία της βαρύτητας του Isaac Newton (1643 - 1727 κ.ε).
Σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα, η βαρύτητα δεν θεωρείται ως το αποτέλεσμα μιας δύναμης, αλλά οφείλεται στην καμπύλωση του χωροχρόνου, η οποία προκαλείται από
την περιεχόμενη στον χωροχρόνο ύλη και ενέργεια.
Δηλαδή η θεωρία βαρύτητας του Einstein περιγράφει την βαρυτική δύναμη μέσω των καμπυλώσεων του χωροχρόνου, παρουσία μάζας. Οι διαταράξεις αυτές της καμπυλότη-
τας του χωροχρονικού συνεχούς, δεν είναι τίποτα άλλο, από τα βαρυτικά κύματα.
Τα κύματα μεταφέρουν ενέργεια υπό την μορφή βαρυτικής ακτινοβολίας.

Μερικά βασικά συμπεράσματα της Γενικής σχετικότητας, είναι τα παρακάτω :
1) Η επιτάχυνση είναι βαρύτητα. Δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τη βαρύτητα από
την επιτάχυνση.
2) Ο χρόνος μέσα σε ένα χωροχρονικό συνεχές περνά πιο αργά από ότι έξω από αυτό.
3) Μια μάζα δεν έλκει μια άλλη μάζα, αλλά η μάζα στρεβλώνει το χώρο και το χρόνο
γύρω της και στη συνέχεια η στρέβλωση αυτή επιβάλλει στη μάζα τον τρόπο με τον
οποίο θα κινηθεί.
4) Όσο μεγαλύτερη είναι η πυκνότητα της ύλης σε μια περιοχή τόσο μεγαλύτερη είναι
η καμπυλότητα του χωροχρόνου.
5) Η ταχύτητα του φωτός (c) στο κενό (299.792,458 χλμ/δευτ.), είναι σταθερή, ανεξάρ-
τητα από το ποιος παρατηρητής τη μετρά και αποτελεί την οριακή ταχύτητα στη φύση,
την οποία κανένα υλικό σώμα δεν μπορεί να υπερβεί.

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας αποδείχτηκε και πειραματικά. Το 1919 κατά τη διάρ-
κεια μιας ηλιακής έκλειψης στο νησί Príncipe, στον Ατλαντικό ωκεανό, ο Arthur Stanley
Eddington μέτρησε την εκτροπή του φωτός των άστρων καθώς αυτά περνούσαν πολύ
κοντά από τον Ήλιο. Οι μετρήσεις του επιβεβαίωσαν τη θεωρία της Σχετικότητας, μιας
και έδειξαν τη στρέβλωση του φωτός, έδειξαν δηλαδή πως ο χώρος καμπυλώνεται από
τη βαρύτητα και το φως που διέρχεται μέσα από αυτόν δεν ακολουθεί ευθεία, αλλά
καμπύλη τροχιά. Την επόμενη μέρα ο Einstein έγινε για πρώτη φορά εξώφυλλο σε εφη-μερίδα.
Επίσης η μετατόπιση του περιηλίου του πλανήτη Ερμή, για την οποία ο Einstein είχε 

προτείνει πως οφειλόταν στα αποτελέσματα της Γενικής Σχετικότητας, επιβεβαιώθηκε
και αυτή πειραματικά.
Μια από τις πιο ακραίες προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας ήταν και η ύπαρξη των 

μαύρων τρυπών (οπών) (black hole), δηλαδή περιοχών του χώρου μέσα από τις οποίες
δεν μπορεί να διαφύγει οποιοδήποτε σωματίδιο.
Εν κατακλείδι μπορούμε να πούμε, πως η Γενική Σχετικότητα έδωσε το έναυσμα για τη 

μελέτη του Σύμπαντος, ως μιας δυναμικής οντότητας, η τοπολογία της οποίας καθορίζε-
ται από τη συνολική μάζα - ενέργεια, η οποία περιέχεται σε αυτό.

 *Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα από το υπό έκδοση τετράτομο έργο μου «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό των Άστρων και των ουράνιων αντικειμένων».

Κοσμάς Λεοντιάδης