Παιχνίδια στημένα...

Παιχνίδια στημένα, στης τύχης τη ρόδα.
Πράσινες τσόχες... 
ζάρια κυλάνε.
Τα άλογα τρέχουν…
αναβάτες εμπόροι...
τη μοίρα να βρίζουν... 
νικητές με το ζόρι.

Ελπίδα ζωής μονάχα στα κέρδη.
Βασίλειο θλίψης... 
καρδιές πικραμένες.
Βρώμικα ακούγονται τα λόγια που λένε.
Νάνοι μικροί…
τις νύχτες που κλαίνε.

Παιδιά μεγαλώνουν στην τύχη, στο τζόγο.
Η κάθε τους μέρα μπροστά τους ντυμένη...
με πλούσια ρούχα, κοσμήματα, αμάξια...
στο ψέμα γκρεμίζουν και χτίζουν παλάτια.

Αχ, να μπορούσα τις λέξεις να σβήσω...
σε χείμαρρο μέσα τα ζάρια να ρίξω.
Τάφρο βαθιά στο χώμα να σκάψω...
τη μοίρα, την τύχη... για πάντα να θάψω.

Κοσμάς Λεοντιάδης