Μα εγώ επιμένω...

Τα χρόνια που φύγαν... 
χαμένες σκιές, 
σε πόρτες μονίμως κλεισμένες. 
Τα βράδια χωμένα 
σε μαύρες γωνιές, 
τ’ ονείρου ζωές σφραγισμένες. 

Δεν είδες φεγγάρια, 
το φως λιγοστό.
Τ’ αστέρια δε φτάνουν στη γη μας.
Μα εγώ επιμένω... 
πως σ’ άλλους καιρούς, 
αλλιώτικη θαν’ η ζωή μας.

Κοσμάς Λεοντιάδης