Newton Isaac (Νεύτων Ισαάκ) (1643 - 1727 κ.ε). Άγγλος φυσικός, μαθηματικός,
αστρονόμος, φιλόσοφος, θεολόγος και αλχημιστής.
Χαρακτηρίζεται δίκαια ως ο θεμελιωτής της κλασσικής φυσικής και της αστρονομίας,
καθώς οι ανακαλύψεις του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και έδωσαν τεράστια ώθηση στην πρόοδο των θετικών επιστημών.
Ο Newton ξεκινώντας από την παρατηρησιακή αστρονομία του Galileo Galilei (1564 -
1642 κ.ε), αλλά και από τις θεωρητικές εκτιμήσεις του Johannes Kepler (1571 - 1630 κ.ε)
για τις κινήσεις των πλανητών, διατύπωσε τους τρεις μνημειώδεις νόμους της κίνησης,
οι οποίοι θεμελίωσαν και μαθηματικά τους νόμους του Kepler.
Οι τρεις Νόμοι της Κίνησης του μεγάλου Άγγλου φυσικού, οι οποίοι αποτελούν και τη σπονδυλική στήλη της κλασικής μηχανικής, είναι οι παρακάτω : 1) Ο νόμος της αδρά-
νειας, με βάση τον οποίο κάθε σώμα διατηρεί την κατάσταση ακινησίας ή ευθύγραμμης ομαλής κίνησης, αν δεν ασκείται σε αυτό δύναμη ή ασκείται συνισταμένη δύναμη μηδέν.
Σύμφωνα με τον πρώτο νόμο : α) Εισάγεται η έννοια της αδράνειας ως μία θεμελιώδης ιδιότητα της ύλης. Το αξίωμα της αδράνειας λέει πως κάθε υλικό σώμα έχει την ιδιότητα
να διατηρεί την κινητική του κατάσταση σταθερή και να αντιδρά σε κάθε μεταβολή της,
β) Ο νόμος έχει παγκόσμια ισχύ, δηλαδή ισχύει για τα επίγεια, αλλά και για τα ουράνια σώματα και γ) Οι δύο καταστάσεις, της ακινησίας και της ευθύγραμμης ομαλής κίνησης είναι ισοδύναμες.
2) Ο θεμελιώδης νόμος της μηχανικής απαντά στο τι συμβαίνει, όταν σε ένα σώμα ασ-κούνται δυνάμεις. Η απάντηση είναι πως, η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται
σε ένα σώμα, ισούται με το ρυθμό μεταβολής της ορμής του σώματος. Σε περίπτωση
σταθερής μάζας, απλά ισούται με το γινόμενο της μάζας του σώματος, επί την επιτάχυν-
ση που αποκτά. Έτσι, σύμφωνα με το δεύτερο νόμο : α) Η επιτάχυνση που αποκτά ένα
σώμα είναι ανάλογη με τη δύναμη που δέχεται και αντιστρόφως ανάλογη με τη μάζα του
και β) Αν η δύναμη είναι σταθερή, τότε και η επιτάχυνση είναι σταθερή και το σώμα ακολουθεί ευθύγραμμη ομαλά επιταχυνόμενη κίνηση.
3) Ο νόμος δράσης και αντίδρασης, ο οποίος λέει πως, οι δυνάμεις που εξασκούνται από
την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά. Ο νόμος αυτός απορρέει από την «αρχής διατήρησης της ορμής», η οποία πρεσβεύ-
ει πως, για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης.
Έτσι σύμφωνα με τον τρίτο νόμο : α) Οι δυνάμεις πάντοτε εμφανίζονται ως ζεύγη ίσων
και αντίθετων δυνάμεων και καλούνται «δράση» και «αντίδραση», β) Όλες οι δυνάμεις
που παρουσιάζονται στην φύση (δυνάμεις τριβής, μαγνητικές, πυρηνικές, ηλεκτρικές κλπ), ακολουθούν τον τρίτο νόμο της κίνησης του Newton, γ) Οι δύο δυνάμεις, δράση και αντίδ-ραση, είναι ισοδύναμες και δημιουργούνται ταυτόχρονα. Δεν είναι η δράση η αιτία και η αντίδραση το αποτέλεσμα και δ) Επειδή οι δυνάμεις του ζεύγους, δηλαδή η δράση και η αντίδραση ασκούνται σε διαφορετικά σώματα, δεν μπορούν να προστεθούν ώστε να δώ-σουν συνισταμένη μηδέν, γιατί τότε θα ήταν αδύνατη κάθε κίνηση.
Επίσης, το 1666, διατύπωσε τον περίφημο «Νόμο της Βαρύτητας» ή «Νόμο της Παγκόσ-
μιας Έλξης», με βάση τον οποίο, δυο σώματα τα οποία βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους, έλκονται αμοιβαία με δύναμη, η οποία είναι ανάλογη με το γινόμενο των μαζών
τους και αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της μεταξύ τους απόστασης.
Με το νόμο αυτό, ο Newton εγκαθίδρυσε μια νέα κοσμολογική άποψη για τη βαρύτητα,
η οποία κυριάρχησε για περίπου 2,5 αιώνες.
Το 1915, ο Albert Einstein, με τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, αναθεώρησε αυτή την άποψη, λέγοντας αργότερα και το εξής αμίμητο : «Newton, forgive me…» (Νεύτωνα, συγχώρεσέ με…).
Ο Newton μελέτησε ακόμη τη φύση του φωτός και με τη χρήση ενός πρίσματος ανέλυσε
το λευκό φως στα επτά χρώματα που το αποτελούν. Είναι αυτός ο οποίος το 1668 κατασ-κεύασε το πρώτο κατοπτρικό τηλεσκόπιο, το οποίο φέρει το όνομά του.
Καθοριστική ήταν και η συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και
συγκεκριμένα του διαφορικού (έννοια της παραγώγου, παραγωγίσιμες συναρτήσεις, θεώρημα της μέσης τιμής, κυρτότητα κλπ) και του ολοκληρωτικού λογισμού.
Ιστορική έχει παραμείνει η επιστημονική διαμάχη του με το διάσημο, στην εποχή του, Γερμανό μαθηματικό, φυσικό και φιλόσοφο Gottfried Wilhelm Leibnitz (1646 - 1716 κ.ε),
η οποία είχε να κάνει με την πατρότητα του ολοκληρωτικού λογισμού, αν και όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο για δύο ανεξάρτητες εργασίες.
Επίσης, ο Newton υιοθέτησε την ξεχασμένη για αιώνες ατομική θεωρία του προσωκρα-
τικού Έλληνα φιλοσόφου Δημόκριτου (περ. 460 - 370 π.κ.ε), την οποία είχε επαναφέρει
στο προσκήνιο Γάλλος επικούρειος φιλόσοφος, αστρονόμος, μαθηματικός και ιερέας
Pierre Gassendi (1592 - 1655 κ.ε).
Ο Isaac Newton γεννήθηκε το 1643, στο χωριό Woolsthorpe της επαρχίας Lincolnshire,
στην ανατολική Αγγλία. Τις πρώτες σπουδές του τις ολοκλήρωσε στην κοντινή πόλη Grantham.
Το 1661, ο νεαρός Newton εισάγεται στο Κολλέγιο Trinity (Trinity College) του Κέμπριτζ (Cambridge). Παίρνει το πρώτο του πτυχίο το 1665 και μετά από τρία χρόνια ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του.
Στο μεταξύ εκλέγεται μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας και αρχίζει έτσι και επίσημα την ερευνητική σταδιοδρομία του.
Το 1669 διορίζεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ (Cambri-dge), στη Λουκα-σιανή έδρα των μαθηματικών και διατήρησε αυτή τη θέση έως το 1696. Δίδασκε κυρίως μαθηματικά και οπτική.
Ποτέ δεν θεωρήθηκε καλός δάσκαλος και η μακρόχρονη θητεία του στο Πανεπιστήμιο,
δεν ήταν επιτυχής.
Κατά τη διάρκεια της θητεία του στο Πανεπιστήμιο, αλλά και στο υπόλοιπο της ζωής του, ιδιωτικά ασχολήθηκε, με τη μελέτη παλαιότερων συγγραφέων, με τα μαθηματικά και ιδιαίτερα τη γεωμετρία, τη φυσική, τη θεολογία (έρευνες πάνω στις γραφές και τις προ-φητείες), αλλά και την αλχημεία. Το μισό περίπου από το πλούσιο έργο του (περίπου 10 εκατ. λέξεων), αφορά κατά πρώτο λόγο, θεολογικές και μεταφυσικές προσεγγίσεις και
κατά δεύτερο, αναλύσεις για τον καθαρισμό μεταλλευμάτων, την επεξεργασία και μετα-τροπή των μετάλλων, τις τεχνικές διαχωρισμού τους κλπ.
Υπήρξε μέλος του Αγγλικού κοινοβουλίου από το 1689 έως το 1690 και το 1703 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας (Royal Society).
Ο Newton δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός ως άνθρωπος, κυρίως λόγω των ιδιοτροπιών του, αλλά και του δύστροπου και αυταρχικού του χαρακτήρα.
Το 1713, σχεδόν 70 ετών, ανέλαβε τη διοίκηση του Βρετανικού νομισματοκοπείου, το
οποίο είχε και την αρμοδιότητα για τη δίωξη των παραχαρακτών, οι οποίοι τιμωρούνταν μέχρι και με θανατική ποινή.
Φρόντιζε να επιβάλλεται σχεδόν πάντα τη θανατική ποινή (απαγχονισμός ή διαμελισμός) και υπέγραφε όλες τις εντολές εκτελέσεως, χωρίς ποτέ να δεχτεί μετατροπή της σε μακρο-χρόνια φυλάκιση. Υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός και «απάνθρωπος»…
Λιγότερο γνωστός είναι για τις αστρολογικές και αλχημιστικές του μελέτες και για τη θρησκοληψία του. Πίστευε κατά λέξη όλα τα ιερά βιβλία και προσπαθούσε επί σχεδόν
50 χρόνια να «υπολογίσει», όπως δείχνουν εκτεταμένα κείμενα και σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατό του (περί τις 4.500 σελίδες), πότε θα γίνει η δευτέρα παρουσία που επαγγέλλεται η Καινή Διαθήκη.
Κάποια στιγμή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό θα συμβεί το έτος 2060 κ.ε και ότι
τότε θα αρχίσει η χιλιετής βασιλεία των αγίων! Προέβλεψε μάλιστα πως ανάμεσα στους
αγίους θα βρίσκεται και ο ίδιος!
Πέθανε στο Λονδίνο (London), το 1727, σε ηλικία 84 ετών.
Μετά το θάνατό του, ανακαλύφθηκαν στο σώμα του πολύ μεγάλες ποσότητες υδραργύ-
ρου, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα προέρχονταν από τις αλχημικές του αναζητήσεις.
Ο Newton υπήρξε ένας πολυγραφότατος επιστήμονας. Πολλά του έργα εκδόθηκαν και
όλα διαβάστηκαν πολύ. Ξεχωριστή όμως θέση ανάμεσά τους κατέχει το τρίτομο έργο
του «Philosophiæ Naturalis Principiæ Mathematica», δηλαδή «Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας» ή απλά «Principiæ», του οποίου η πλήρης έκδοση ολοκληρώθηκε
το 1687 και το οποίο διαχρονικά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά έργα.
Κοσμάς Λεοντιάδης.
Το παρόν, αποτελεί λήμμα από το παράρτημα βιογραφιών, του υπό έκδοση τετράτομου έργου μου «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό των Άστρων και των ουράνιων αντικειμένων».
αστρονόμος, φιλόσοφος, θεολόγος και αλχημιστής.
Χαρακτηρίζεται δίκαια ως ο θεμελιωτής της κλασσικής φυσικής και της αστρονομίας,
καθώς οι ανακαλύψεις του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και έδωσαν τεράστια ώθηση στην πρόοδο των θετικών επιστημών.
Ο Newton ξεκινώντας από την παρατηρησιακή αστρονομία του Galileo Galilei (1564 -
1642 κ.ε), αλλά και από τις θεωρητικές εκτιμήσεις του Johannes Kepler (1571 - 1630 κ.ε)
για τις κινήσεις των πλανητών, διατύπωσε τους τρεις μνημειώδεις νόμους της κίνησης,
οι οποίοι θεμελίωσαν και μαθηματικά τους νόμους του Kepler.
Οι τρεις Νόμοι της Κίνησης του μεγάλου Άγγλου φυσικού, οι οποίοι αποτελούν και τη σπονδυλική στήλη της κλασικής μηχανικής, είναι οι παρακάτω : 1) Ο νόμος της αδρά-
νειας, με βάση τον οποίο κάθε σώμα διατηρεί την κατάσταση ακινησίας ή ευθύγραμμης ομαλής κίνησης, αν δεν ασκείται σε αυτό δύναμη ή ασκείται συνισταμένη δύναμη μηδέν.
Σύμφωνα με τον πρώτο νόμο : α) Εισάγεται η έννοια της αδράνειας ως μία θεμελιώδης ιδιότητα της ύλης. Το αξίωμα της αδράνειας λέει πως κάθε υλικό σώμα έχει την ιδιότητα
να διατηρεί την κινητική του κατάσταση σταθερή και να αντιδρά σε κάθε μεταβολή της,
β) Ο νόμος έχει παγκόσμια ισχύ, δηλαδή ισχύει για τα επίγεια, αλλά και για τα ουράνια σώματα και γ) Οι δύο καταστάσεις, της ακινησίας και της ευθύγραμμης ομαλής κίνησης είναι ισοδύναμες.
2) Ο θεμελιώδης νόμος της μηχανικής απαντά στο τι συμβαίνει, όταν σε ένα σώμα ασ-κούνται δυνάμεις. Η απάντηση είναι πως, η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται
σε ένα σώμα, ισούται με το ρυθμό μεταβολής της ορμής του σώματος. Σε περίπτωση
σταθερής μάζας, απλά ισούται με το γινόμενο της μάζας του σώματος, επί την επιτάχυν-
ση που αποκτά. Έτσι, σύμφωνα με το δεύτερο νόμο : α) Η επιτάχυνση που αποκτά ένα
σώμα είναι ανάλογη με τη δύναμη που δέχεται και αντιστρόφως ανάλογη με τη μάζα του
και β) Αν η δύναμη είναι σταθερή, τότε και η επιτάχυνση είναι σταθερή και το σώμα ακολουθεί ευθύγραμμη ομαλά επιταχυνόμενη κίνηση.
3) Ο νόμος δράσης και αντίδρασης, ο οποίος λέει πως, οι δυνάμεις που εξασκούνται από
την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά. Ο νόμος αυτός απορρέει από την «αρχής διατήρησης της ορμής», η οποία πρεσβεύ-
ει πως, για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης.
Έτσι σύμφωνα με τον τρίτο νόμο : α) Οι δυνάμεις πάντοτε εμφανίζονται ως ζεύγη ίσων
και αντίθετων δυνάμεων και καλούνται «δράση» και «αντίδραση», β) Όλες οι δυνάμεις
που παρουσιάζονται στην φύση (δυνάμεις τριβής, μαγνητικές, πυρηνικές, ηλεκτρικές κλπ), ακολουθούν τον τρίτο νόμο της κίνησης του Newton, γ) Οι δύο δυνάμεις, δράση και αντίδ-ραση, είναι ισοδύναμες και δημιουργούνται ταυτόχρονα. Δεν είναι η δράση η αιτία και η αντίδραση το αποτέλεσμα και δ) Επειδή οι δυνάμεις του ζεύγους, δηλαδή η δράση και η αντίδραση ασκούνται σε διαφορετικά σώματα, δεν μπορούν να προστεθούν ώστε να δώ-σουν συνισταμένη μηδέν, γιατί τότε θα ήταν αδύνατη κάθε κίνηση.
Επίσης, το 1666, διατύπωσε τον περίφημο «Νόμο της Βαρύτητας» ή «Νόμο της Παγκόσ-
μιας Έλξης», με βάση τον οποίο, δυο σώματα τα οποία βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους, έλκονται αμοιβαία με δύναμη, η οποία είναι ανάλογη με το γινόμενο των μαζών
τους και αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της μεταξύ τους απόστασης.
Με το νόμο αυτό, ο Newton εγκαθίδρυσε μια νέα κοσμολογική άποψη για τη βαρύτητα,
η οποία κυριάρχησε για περίπου 2,5 αιώνες.
Το 1915, ο Albert Einstein, με τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, αναθεώρησε αυτή την άποψη, λέγοντας αργότερα και το εξής αμίμητο : «Newton, forgive me…» (Νεύτωνα, συγχώρεσέ με…).
Ο Newton μελέτησε ακόμη τη φύση του φωτός και με τη χρήση ενός πρίσματος ανέλυσε
το λευκό φως στα επτά χρώματα που το αποτελούν. Είναι αυτός ο οποίος το 1668 κατασ-κεύασε το πρώτο κατοπτρικό τηλεσκόπιο, το οποίο φέρει το όνομά του.
Καθοριστική ήταν και η συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και
συγκεκριμένα του διαφορικού (έννοια της παραγώγου, παραγωγίσιμες συναρτήσεις, θεώρημα της μέσης τιμής, κυρτότητα κλπ) και του ολοκληρωτικού λογισμού.
Ιστορική έχει παραμείνει η επιστημονική διαμάχη του με το διάσημο, στην εποχή του, Γερμανό μαθηματικό, φυσικό και φιλόσοφο Gottfried Wilhelm Leibnitz (1646 - 1716 κ.ε),
η οποία είχε να κάνει με την πατρότητα του ολοκληρωτικού λογισμού, αν και όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο για δύο ανεξάρτητες εργασίες.
Επίσης, ο Newton υιοθέτησε την ξεχασμένη για αιώνες ατομική θεωρία του προσωκρα-
τικού Έλληνα φιλοσόφου Δημόκριτου (περ. 460 - 370 π.κ.ε), την οποία είχε επαναφέρει
στο προσκήνιο Γάλλος επικούρειος φιλόσοφος, αστρονόμος, μαθηματικός και ιερέας
Pierre Gassendi (1592 - 1655 κ.ε).
Ο Isaac Newton γεννήθηκε το 1643, στο χωριό Woolsthorpe της επαρχίας Lincolnshire,
στην ανατολική Αγγλία. Τις πρώτες σπουδές του τις ολοκλήρωσε στην κοντινή πόλη Grantham.
Το 1661, ο νεαρός Newton εισάγεται στο Κολλέγιο Trinity (Trinity College) του Κέμπριτζ (Cambridge). Παίρνει το πρώτο του πτυχίο το 1665 και μετά από τρία χρόνια ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του.
Στο μεταξύ εκλέγεται μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας και αρχίζει έτσι και επίσημα την ερευνητική σταδιοδρομία του.
Το 1669 διορίζεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ (Cambri-dge), στη Λουκα-σιανή έδρα των μαθηματικών και διατήρησε αυτή τη θέση έως το 1696. Δίδασκε κυρίως μαθηματικά και οπτική.
Ποτέ δεν θεωρήθηκε καλός δάσκαλος και η μακρόχρονη θητεία του στο Πανεπιστήμιο,
δεν ήταν επιτυχής.
Κατά τη διάρκεια της θητεία του στο Πανεπιστήμιο, αλλά και στο υπόλοιπο της ζωής του, ιδιωτικά ασχολήθηκε, με τη μελέτη παλαιότερων συγγραφέων, με τα μαθηματικά και ιδιαίτερα τη γεωμετρία, τη φυσική, τη θεολογία (έρευνες πάνω στις γραφές και τις προ-φητείες), αλλά και την αλχημεία. Το μισό περίπου από το πλούσιο έργο του (περίπου 10 εκατ. λέξεων), αφορά κατά πρώτο λόγο, θεολογικές και μεταφυσικές προσεγγίσεις και
κατά δεύτερο, αναλύσεις για τον καθαρισμό μεταλλευμάτων, την επεξεργασία και μετα-τροπή των μετάλλων, τις τεχνικές διαχωρισμού τους κλπ.
Υπήρξε μέλος του Αγγλικού κοινοβουλίου από το 1689 έως το 1690 και το 1703 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας (Royal Society).
Ο Newton δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός ως άνθρωπος, κυρίως λόγω των ιδιοτροπιών του, αλλά και του δύστροπου και αυταρχικού του χαρακτήρα.
Το 1713, σχεδόν 70 ετών, ανέλαβε τη διοίκηση του Βρετανικού νομισματοκοπείου, το
οποίο είχε και την αρμοδιότητα για τη δίωξη των παραχαρακτών, οι οποίοι τιμωρούνταν μέχρι και με θανατική ποινή.
Φρόντιζε να επιβάλλεται σχεδόν πάντα τη θανατική ποινή (απαγχονισμός ή διαμελισμός) και υπέγραφε όλες τις εντολές εκτελέσεως, χωρίς ποτέ να δεχτεί μετατροπή της σε μακρο-χρόνια φυλάκιση. Υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός και «απάνθρωπος»…
Λιγότερο γνωστός είναι για τις αστρολογικές και αλχημιστικές του μελέτες και για τη θρησκοληψία του. Πίστευε κατά λέξη όλα τα ιερά βιβλία και προσπαθούσε επί σχεδόν
50 χρόνια να «υπολογίσει», όπως δείχνουν εκτεταμένα κείμενα και σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατό του (περί τις 4.500 σελίδες), πότε θα γίνει η δευτέρα παρουσία που επαγγέλλεται η Καινή Διαθήκη.
Κάποια στιγμή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό θα συμβεί το έτος 2060 κ.ε και ότι
τότε θα αρχίσει η χιλιετής βασιλεία των αγίων! Προέβλεψε μάλιστα πως ανάμεσα στους
αγίους θα βρίσκεται και ο ίδιος!
Πέθανε στο Λονδίνο (London), το 1727, σε ηλικία 84 ετών.
Μετά το θάνατό του, ανακαλύφθηκαν στο σώμα του πολύ μεγάλες ποσότητες υδραργύ-
ρου, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα προέρχονταν από τις αλχημικές του αναζητήσεις.
Ο Newton υπήρξε ένας πολυγραφότατος επιστήμονας. Πολλά του έργα εκδόθηκαν και
όλα διαβάστηκαν πολύ. Ξεχωριστή όμως θέση ανάμεσά τους κατέχει το τρίτομο έργο
του «Philosophiæ Naturalis Principiæ Mathematica», δηλαδή «Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας» ή απλά «Principiæ», του οποίου η πλήρης έκδοση ολοκληρώθηκε
το 1687 και το οποίο διαχρονικά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά έργα.
Κοσμάς Λεοντιάδης.
Το παρόν, αποτελεί λήμμα από το παράρτημα βιογραφιών, του υπό έκδοση τετράτομου έργου μου «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό των Άστρων και των ουράνιων αντικειμένων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου