Δικό μας κλάμα...

Πονέσαμε πολύ... κι ας μη φαινόταν...
Κλάψαμε πολύ... κι ας μην το δείχναμε...
Τσαλακωμένος πόνος... που αλλοίωνε το πρόσωπο....
Το κλάμα της καρδιάς μας... το έπαιρναν τα χρόνια...
Δικό μας κλάμα... βουβό κι ανυπεράσπιστο...
Ριζωμένο όμως βαθιά... μέσα στα αρχεία του νου...
Στέκει εκεί και ρωτάει... ψάχνει απάντηση στα γιατί...
Σε όλα αυτά τα αναπάντητα γιατί της ζωής μας...

Κοσμάς Λεοντιάδης