Αν τον κόσμο θες ν' αλλάξεις...

Εκεί στην άκρη του μυαλού, ένα φως που σιγοτρέμει,
μες το παρελθόν φωτίζει, που ολοένα ξεμακραίνει. 

Μες το βάθος της ψυχής, μια ελπίδα εγκυμονούσα,
προσπαθεί ζωή να δώσει σ' όλα αυτά που καρτερούσα.

Ένα δάκρυ αργοκυλάει απ' τα μάτια σαν συγγνώμη,
Για όλα εκείνα που περάσαν και γι αυτά που αργούν ακόμη.

Μια φωνή πόνο γεμάτη, που θυμάμαι, που γνωρίζω,
ήρθα λέει απ' το αύριο συνειδήσεις να ξυπνήσω.

Το ‘να χέρι, στη μεριά της καρδιάς ακούμπησέ το
και το άλλο κάντο οργή κι ότι σάπιο χτύπησέ το.

Να μην σταματήσεις όσο κι αν οι λάσπες σ' εμποδίζουν,
αν τον κόσμο θες ν' αλλάξεις, μη ρωτάς αν θα σ 'αφήσουν.

Κοσμάς Λεοντιάδης