Με την πτώση του υψώματος Κάμενικ, λήγει στις 29 με 30 Αυγούστου 1949 η τελική
φάση της μάχης στο Γράμμο ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις. Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρεί συντεταγμένα προς τη ΛΔ της Αλβανίας, ακυρώνοντας τη βασική επιδίωξη της αστικής τάξης να τον εκμηδενίσει.
Οι συνασπισμένες δυνάμεις του καθεστώτος της πλουτοκρατίας, στηριγμένες στον αγ-
γλικό και στην συνέχεια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είχαν νικήσει στρατιωτικά την λεβεντιά, την αυτοθυσία και την παλικαριά του ελληνικού λαού.
Όλοι αυτοί που είχαν συνεργαστεί προηγουμένως με τα ναζιστικά στρατεύματα, όσοι
είχαν θησαυρίσει από την μαύρη αγορά στην κατοχή, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες όσοι
απ’ αυτούς δεν είχαν προηγουμένως γίνει πιόνια των Γερμανών και έκαναν «αντίσ-
ταση» από το Κάιρο μπορούσαν να χαμογελούν.
Οι βόμβες ναπάλ του Τρούμαν και τα δολάρια του Μάρσαλ είχαν καταφέρει να δαμά-
σουν ένα μεγαλείο ψυχής, τα ιδανικά που ατσάλωναν τους μαχητές του ΔΣΕ.
Μπορούσαν πια να είναι σίγουροι ότι δεν θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα που εί-
χαν κάνει σε βάρος του ελληνικού λαού.
Και όχι μόνο αυτό. Ήταν τόσο το ταξικό τους μίσος σ’ αυτούς που αμφισβήτησαν
ένοπλα το καθεστώς τους, αλλά και σε όσους τους συμπαραστάθηκαν, που μετά την
ήττα του ΔΣΕ, «έγραψαν» άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους. Τα έκτακτα στρατοδικεία πλημμυρίζουν την Ελλάδα. Αγωνιστές αντιμετωπίζουν εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι το 1955. Φυλακές γεμίζουν από πολιτικούς κρατούμενους.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και ξερονήσια αποτελούν τόπους μαρτυρίου για χιλιάδες
άντρες και γυναίκες «εχθρούς των νικητών».
Με την ήττα του ΔΣΕ είχε ξημερώσει μια λαμπερή μέρα για τους πρώην γερμανον-
τυμένους δοσιλόγους, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, την ντόπια πλου-
τοκρατία και το αστικό υπηρετικό της πολιτικό προσωπικό. Και ταυτόχρονα ένας
νέος Γολγοθάς για τον ελληνικό λαό. Αστυνομοκρατία, εγκληματικές παρακρατικές οργανώσεις, φάκελοι πολιτικών φρονημάτων, κρατική τρομοκρατία, ήταν τα χαρακ-τηριστικά των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων.
Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας, η κορυφαία αυτή περίοδος της ταξικής πάλης
στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε, έλαβε τέλος. Ωστόσο, τα διδάγματά
του παραμένουν φωτεινά: Δόξα και τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ.
*Από τον Ριζοσπάστη και το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"
φάση της μάχης στο Γράμμο ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις. Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρεί συντεταγμένα προς τη ΛΔ της Αλβανίας, ακυρώνοντας τη βασική επιδίωξη της αστικής τάξης να τον εκμηδενίσει.
Οι συνασπισμένες δυνάμεις του καθεστώτος της πλουτοκρατίας, στηριγμένες στον αγ-
γλικό και στην συνέχεια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είχαν νικήσει στρατιωτικά την λεβεντιά, την αυτοθυσία και την παλικαριά του ελληνικού λαού.
Όλοι αυτοί που είχαν συνεργαστεί προηγουμένως με τα ναζιστικά στρατεύματα, όσοι
είχαν θησαυρίσει από την μαύρη αγορά στην κατοχή, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες όσοι
απ’ αυτούς δεν είχαν προηγουμένως γίνει πιόνια των Γερμανών και έκαναν «αντίσ-
ταση» από το Κάιρο μπορούσαν να χαμογελούν.
Οι βόμβες ναπάλ του Τρούμαν και τα δολάρια του Μάρσαλ είχαν καταφέρει να δαμά-
σουν ένα μεγαλείο ψυχής, τα ιδανικά που ατσάλωναν τους μαχητές του ΔΣΕ.
Μπορούσαν πια να είναι σίγουροι ότι δεν θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα που εί-
χαν κάνει σε βάρος του ελληνικού λαού.
Και όχι μόνο αυτό. Ήταν τόσο το ταξικό τους μίσος σ’ αυτούς που αμφισβήτησαν
ένοπλα το καθεστώς τους, αλλά και σε όσους τους συμπαραστάθηκαν, που μετά την
ήττα του ΔΣΕ, «έγραψαν» άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους. Τα έκτακτα στρατοδικεία πλημμυρίζουν την Ελλάδα. Αγωνιστές αντιμετωπίζουν εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι το 1955. Φυλακές γεμίζουν από πολιτικούς κρατούμενους.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και ξερονήσια αποτελούν τόπους μαρτυρίου για χιλιάδες
άντρες και γυναίκες «εχθρούς των νικητών».
Με την ήττα του ΔΣΕ είχε ξημερώσει μια λαμπερή μέρα για τους πρώην γερμανον-
τυμένους δοσιλόγους, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, την ντόπια πλου-
τοκρατία και το αστικό υπηρετικό της πολιτικό προσωπικό. Και ταυτόχρονα ένας
νέος Γολγοθάς για τον ελληνικό λαό. Αστυνομοκρατία, εγκληματικές παρακρατικές οργανώσεις, φάκελοι πολιτικών φρονημάτων, κρατική τρομοκρατία, ήταν τα χαρακ-τηριστικά των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων.
Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας, η κορυφαία αυτή περίοδος της ταξικής πάλης
στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε, έλαβε τέλος. Ωστόσο, τα διδάγματά
του παραμένουν φωτεινά: Δόξα και τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ.
*Από τον Ριζοσπάστη και το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου