Κουράγιο παιδί μου...

Τους έρημους τόπους θυμάσαι… 
δακρύζεις…
παιδιάστικα γέλια, παιχνίδια ζωής, στα όνειρα ψάχνεις.

Εκεί… 
μες το κρύο, στους μαύρους τους δρόμους…
το χθες ψαχουλεύεις στις ράγες των τρένων.

Το βλέμμα γυρίζεις… 
τ’ αστέρια κοιτάζεις…
στρατιώτες και φράχτες, το φως τους σου κρύβουν.

Το αύριο γυρεύεις σε τόπους του μίσους…
που άπληστοι δήμιοι, σαν κλόουν γελάνε.

Εσύ όμως σκέψου… ζωή σου ανήκει…
που άλλα παιδιά, δικά σου αδέλφια τη χάσαν.
Κουράγιο παιδί μου…

Κοσμάς Λεοντιάδης