Εδώ σε θέλω κάβουρα... να περπατάς στα κάρβουνα της γης και να μην καίγεσαι... (Βασίλης Ραφαηλίδης)...

"... Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, 
όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο 
το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρ-μάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Παρά ταύτα, παρά δηλαδή τις θεϊκά κατοχυρωμένες ηθικές απαγορεύσεις, η ανηθικότητα δεν έλειψε ποτέ από τη Γη. 
Ευτυχώς, γιατί οι ηθικοί άνθρωποι εκτός από διαρκώς τρομαγμένοι εξαιτίας της ύπαρ-
ξης της κόλασης, είναι και βαθύτατα ανήθικοι στο βάθος βάθος. Διότι εξαρτούν την ηθικότητά τους από το αόρατο μαστίγιο του θεού, κι όχι από το ήθος, δηλαδή τη βαθιά 
και βιωματική κατανόηση της αξίας και της σημασίας του καλού εν τω κόσμω, που το πράττει κανείς χωρίς να περιμένει καμιά ανταμοιβή στον άλλο κόσμο, έτσι, γιατί είναι 
όντως καλός, κι όχι γιατί του είπε ο παπάς της ενορίας πως πρέπει να είναι καλός, για 
να πάρει το βραβείο στους ουρανούς, ως αριστεύσας μαθητής επί της Γης! 
Εδώ σε θέλω κάβουρα... να περπατάς στα κάρβουνα της γης και να μην καίγεσαι. 
Κι όχι να παριστάνεις τον καλό, ενώ δεν είσαι παρά ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι..."

*Απόσπασμα από το άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη, "Ο ανήθικος δρόμος του πολιτισμού"