Της κόλασης αντάρτες...

Για τον καθένα μας, φτάνει κάποτε η δικιά του στιγμή... η στιγμή που θα πρέπει 
να σηκώσει το κεφάλι... που θα πρέπει να αντισταθεί... Φυσικά σε αυτήν εδώ τη 
μία και μοναδική ζωή μας... 
Υπάρχουν δυστυχώς και πολλοί, και μάλλον είναι και οι περισσότεροι, οι οποίοι 
περιμένουν την «επουράνια ζωή», για να ζήσουν τις καλύτερες «ημέρες»... 
Καμία σχέση αυτό το ολίγον «σατυρικό» μου ποίημα με τα «επουράνια», παρά 
μόνο για λόγους ποιητικής γραφής...

Κατάδικοι της κόλασης γέλασαν τους διαβόλους,
στασίασαν, τους πιάσανε και άλλαξαν τους ρόλους.

Μάζεψαν όλα τα γραπτά και όλα τα αρχεία,
τα κάψαν να μη βρίσκουνε τα γήινα στοιχεία.

Πάνε τ’ αμαρτήματα κι όλες οι καταδίκες,
χάθηκαν και κατέρρευσαν σαν τις στημένες δίκες. 

Έστησαν γλέντι και χορό με όμορφα τραγούδια,
κι άρχισαν να λιχνίζονται μέχρι και τ’ αγγελούδια.

Χάζεψαν, δεν το πίστευαν τριγύρω οι βολεμένοι,
είδαν κι οι άγιοι τ’ ουρανού, πως ζουν οι κολασμένοι. 

Αφού δεν κατορθώσαμε στη γη ν’ αντισταθούμε,
θα ήταν κρίμα κι άδικο και δω να μαρτυρούμε.

Κοσμάς Λεοντιάδης