28 Μάη 1871... Η Παρισινή Κομμούνα πνίγεται στο αίμα.

Η αγριότητα των νικητών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Σχεδόν 100.000 Παριζιάνοι πλήρωσαν με φυλακή, εξορία, εκτόπιση ή θάνατο. Σ' ένα τηλεγράφημά του, εκείνων 
των ημερών, ο Θιέρσος (πρωθυπουργός της Γαλλίας, πρωταγωνιστής της αντεπανάσ-
τασης) ομολογούσε: «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό 
θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα». Όντως, το μάθημα δόθηκε. 
Το προλεταριάτο στο εξής όφειλε να μη δείξει τόσο υπερβολική μεγαλοψυχία απέναντι στους ταξικούς εχθρούς του, όση έδειξε η Κομμούνα στις κυρίαρχες τάξεις της Γαλλίας.
Τα γεγονότα της εποχής εκείνης ανέδειξαν, για πρώτη φορά, την εργατική τάξη στην εξουσία, έστω και για 72 μέρες, και απέδειξαν, για πρώτη φορά στην Ιστορία της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων, ότι η εργατική τάξη βρίσκεται στο προσκήνιο των κοινω-νικοπολιτικών εξελίξεων «ως τάξη για τον εαυτό της», χειραφετημένη πολιτικά από την αστική τάξη. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Μαρξ στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος 
στη Γαλλία», «Ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνω-
ρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτο-
βουλία».

Το ιστορικό έργο της Κομμούνας είναι ζωτικής σημασίας για την ταξική πάλη 
της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για την ίδια την επανάσταση, για 
τη θεωρητική μόρφωση και διαπαιδαγώγηση του υποκειμενικού παράγοντα 
που αντικειμενικά επωμίζεται το καθήκον της εκπλήρωσης της ιστορικής του 
αποστολής: Να δρα με κάθε μέσο και αποτελεσματικά, ώστε να γίνεται ο μοχ-
λός για το νομοτελειακό πέρασμα στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα της Ιστο-
ρίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

*Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη