Δηλητήρια για προίκα...

Πεθαίνεις κάθε νύχτα, ψάχνοντας παράδεισους,
στα άνομα σοκάκια των εμπόρων,
την ηρωίνη ζητώντας με απόγνωση,
σε μια πατρίδα των υπόπτων και των φόρων. 

Περνάν οι Κυριακές στην αναζήτηση,
η κάθε μέρα σου υπόδουλη του πάθους,
λούζει ιδρώτας τα όνειρα που έκανες,
στα σταυροδρόμια τα γεμάτα με θανάτους.

Σε πάνε και σε φέρνουν, δεν αμύνεσαι,
σου τάζουν δηλητήρια για προίκα,
στα όμορφα τα μάτια σου διλήμματα,
έψαξα μέσα τους βαθιά, μα δεν σε βρήκα.

Σταμάτησ’ η ζωή σου στα υπόγεια,
σε μπαρ όπου το φως  δεν τα περνάει,
το ένα χέρι να ψάχνει για την έξοδο
και τ’ άλλο το ποτό να κουβαλάει.

Δεν έμαθες τον κόσμο, δεν τον γνώρισες,
δεν ένοιωσε σκιρτήματα η καρδιά σου,
τα νιάτα σου τα βάλανε στο στόχαστρο,
η δόση και μια σύριγγα… όλα τα όνειρά σου.

Κοσμάς Λεοντιάδης