Με το φως όμως της ημέρας… (Κοσμάς Λεοντιάδης)...

Ξημέρωσε… μια καινούργια ημέρα άρχισε…
Κρύφτηκαν τα άστρα στο διάφανο γαλάζιο του ορίζοντα… 
Μαζί τους και τα θολά όνειρα της νύχτας.
Ο ήλιος αργοφαίνεται, παρέα με τα πουλιά του ουρανού…
Με το φως όμως της ημέρας… 
δεν ξεχνιέσαι… 
Τα χρώματα της ζωής πλημμυρίζουν ξανά τις θύμησες…
Προσπαθείς να αφεθείς, να ξεχάσεις… 
αλλά πάντα θυμάσαι…
Σκέφτεσαι… δειλιάζεις… και αναρωτιέσαι… 
Άλλη μια ημέρα ξημέρωσε… 
Είναι η δική μου ημέρα;
Άραγε σήμερα, θα μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου; 
Είμαι έτοιμος;