Εμείς λοιπόν, οι μαρξιστές, δεν είμαστε κατά του πλούτου...

"... Δεν νοείται εκμεταλλευτής χωρίς εκμεταλλευόμενο. Γιατί, αν λείψουν οι εκμεταλλευό-μενοι, από που θα «βγάλει» το μέταλλο (αυτό σημαίνει εκμετάλλευση), κυρίως το χρυσό μέταλλο, ο εκμεταλλευτής, δηλαδή ο ειδικευμένος στην «εξόρυξη» του μετάλλου από τους μυς και το νου του εργαζόμενου. Αφήστε την πλάκα, λοιπόν, κύριοι και πέστε τίμια πως 
όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει αναγκαστικά και εκμετάλλευση. 
Εμείς λοιπόν, οι μαρξιστές, δεν είμαστε κατά του πλούτου. Ο Μαρξ ποτέ και σε κα-μιά περίπτωση δεν ήταν εχθρός του πλούτου. Ήταν μόνο εχθρός των πλουσίων κι αυτό εί-ναι κάτι το διαφορετικό. Διότι, άλλο πράγμα είναι ο κοινωνικός πλούτος, που μοιράζεται σε όλους, είτε κατά τις ανάγκες τους (κομουνισμός) είτε κατά την εργασία τους (σοσιαλισμός) κι άλλο η άτσαλη και άναρχη συσσώρευση του πλούτου εική και ως έτυχεν σε χέρια ανθρώ-πων που δεν έχουν καμιά συνείδηση πως ο πλούτος είναι κοινωνικό δεδομένο, ότι δηλαδή παράγεται εντός της κοινωνίας, χάρη στην ύπαρξη οργανωμένης κοινωνικής ζωής..."

* Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Καπιταλισμός, Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).